کد مطلب:217050 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:253
موضع امام در قبال غلات
مسأله ی غلو در مورد ائمه، مولود عصر امام كاظم(ع) نیست؛ بلكه آغاز این امر در زمان امیرالمؤمنین بوده است و شاید درباره ی علّت آن بتوان گفت: علم و كرامات علی (ع) از حدّ ادراك و شعور مردم فراتر بود. امّا در همه حال ائمه معصومین با این تفكّر به شدت مخالفت كردند و حتی با آن جنگیدند و به شیعیان امر فرمودند كه از آن افراد دوری كنند، و از ازدواج با آن ها خودداری نمایند، آن ها را در قبرستان مسلمین دفن نكنند، ذبح آنان خورده نشود و حتی حكم به نجاست آنان داده اند و هیچ حكم اسلامی را بر آن ها جاری نمی كردند. در زمان امام صادق(ع) فرقه ای ظاهر شد كه بر الوهیت امام صادق(ع) مدعی شد. نام آن فرقه خطابیه است كه منسوب به اصحاب أبی الخطاب محمّد بن ابی زینب الأسدی است. امام (ع) با او مخالفت كرد و علیه او قیام نمود و او را لعن فرمود و دستور داد مردم از او تبری جویند. با اینكه خطاب كشته و سوزانده شد، امّا دعوتش خاموش نگردید و شرارتی از آن آتش تا زمان امام كاظم (ع) باقی ماند؛ همین امر باعث شد كه محمّد بن بشیر دوباره به این دعوت دامن بزند و الوهیت امام كاظم (ع) را اعلان كند، اما حضرت(ع) او را لعن فرمود و از او متبرّی شد و علیه او نفرین كرد و فرمود: بارالها هرآینه از تو درخواست می كنم كه مرا از این مرد پلید و نجس رهایی دهی.